Ruim een maand in Suriname

Fawaka!!!
Wij zitten inmiddels ruim 2 weken in nieuw Nickerie. Dit zijn weken geweest waarin we heeel erg moesten wennen. Maar waarin we super veel leuke en mooie momenten hadden.
Twee weken geleden reden we samen met broeder Linga(De praktijk opleider van het ziekenhuis) vanuit Paramaribo richting ons appartement. Wij waren vooraf erg nieuwsgierig naar broeder Linga omdat we hem alleen nog maar per mail hadden gesproken. Maar hij was meteen heel erg vriendelijk en behulpzaam. Nadat we broeder Linga hadden ontmoet waren we vooral zo nieuwsgierig naar ons appartement. We wisten niet in wat voor buurt huis zou staan, we wisten niet hoe het er van buiten en binnen uitzag. Dus hoe verder we richting Nickerie reden hoe benieuwder we werden.
Op het moment dat we het appartement zagen waren we blij verast. De buitenkant zag er netjes uit en de binnenkant was vooral erg ruim. 3 grote slaapkamers, grote ruime keuken en nog een grote lege zithoek. Want de bank zou later nog komen. Op het moment dat wij aankwamen was er iemand aan het poesten en de eigenaar was er ook. Dus wij dachten in een heel schoon appartement aan te komen. Maar schijn bedriegt. Er liepen mieren, in de keukenkastjes lagen doden insecten en in de douche stond schimmel op de douchekop en in de oven en magnetron wilde je echt niet kijken. Dus we zijn met z’n 3e flink gaan poetsen om ons zo snel mogelijk thuis te gaan voelen in dit appartement. Na het poetsen waren we wel erg blij met het appartement. We hebben zelf nog kleine dingen aangeschaft die ontbraken in het appartement maar daarna was het voor ons goed. Maar op het moment dat we een paar dagen in het appartement zaten begon steeds vaker het water het niet te doen en de stroom viel geregeld uit. We hadden het huur contract nog niet getekend en we hebben gezegd dat we het eerst in orde wilde hebben voordat we zouden tekenen. We hebben de eerste week de eigenaar erg vaak gebeld omdat er geen water was of stroom. De eigenaar kwam iedere keer netjes. Hij en zijn vrouw zijn erg behulpzame mensen. Vaak was het zo als hij dan kwam dat het water het weer deed. Maar hij heeft er een keer langer aan gewerkt. Daarna heeft het wel redelijk gewerkt. We hebben zelf ook een trucje ontdekt. Dat als de douche uitvalt zetten we alle kranen aan in het appartement aan en dan begint hij het vaak wel weer te doen. Douche als je alleen thuis bent is dus niet zo ideaal. En lang onder de douche staan wil je toch niet want het water is behoorlijk koud. De eerste weken is dus kamperen geweest in ons eigen appartement maar het begint te wennen. Nu is het alleen nog wachten of internet in ons appartement. De eigenaar had gezegd dat dit anderhalve week geleden geïnstalleerd zou gaan worden. We hebben hier nog steeds niks over gehoord. De eigenaar en zijn vrouw hebben het over een storing binnen teleSur. Vanmiddag toch maar eens zelf naar het bedrijf gaan. Want nu moeten we telkens naar de tennisbaan om op internet te kunnen. Niet verwacht dat je internet toch zo kan missen. We hebben wel een tv met 3 zenders maar die hebben we 3 keer aangehad. Er komen niet echt leuke dingen op. Een zender komen alleen maar voortdurend felicitatie berichten en rouw advertenties op.

Maar we zijn toch meerder keren in de week op de tennisbaan te vinden want we zijn actief gestart met het volgen van tennislessen. En ik moet zeggen wij zijn alle drie behoorlijk fanatiek. Buiten de 2 keer in de week les gaan we nog zeker 3 of 4 keer in de week zelf spelen. De tennisleraar zegt ook dat we snelle leerlingen zijn. Het is een hele fijne leraar.Hij geeft heel enthousiast les.
Bij de tennisbaan zit ook een zwembad. Daar hebben we pas een keer gebruik van gemaakt. Waar je in Nederland zeker 3 keer in de week zwemt zou ik hier eerder gaan tennissen dan zwemmen.
Maar dat komt grotendeels door de mannen die daar op dat moment ook aan het zwemmen zijn. Die ene keer dat we zwommen hadden we er weinig last van. Maar over het algemeen zijn de mannen hier nogal aanwezig zeg maar. Op straat worden we continue na geroepen en er worden kusgeluidjes gemaakt. Sommige roepen gewoon ‘Hallo! Alles goed?’ Daar reageren we dan maar gewoon kort op terwijl we aan het fietsen zijn. Maar sommige rijden ons echt achterna of blijven maar kijken die proberen we dan maar gewoon te negeren. Hier is dit veel erger dan in Paramaribo. Terwijl hier toch ook wel meerdere blanke meisjes zijn. Afgelopen zaterdag waren we op een voetbalwedstrijd waar we voor uitgenodigd waren door een Nederlandse arts. Dat sloeg alles. We kwamen binnen in het stadion. En iedereen draaide om en maakte een opmerking( die we meestal niet verstonden) of bleven ons aanstaren. We waren blij dat we een groep Bakra’s zagen waar we bij zijn gaat zitten.
Het roepen op staat begint te wennen, maar dat was wel een beetje een ongemakkelijk moment.
We blijven het vreemd vinden waarom blanke meisjes hier zo worden na geroepen.

Laat ik nu eens wat over stage gaan vertellen. Daar ben ik toch wel voor hier. We konden kiezen uit 3 verschillende afdelingen in het ziekenhuis. Dat was de mannenafdeling de vrouwenafdeling en de kinderafdeling. Wij gaven alle 3 aan dat we wel graag op de kinderafdeling wilde staan. Daarom hebben we er voor gekozen om een doorwisselingsschema te maken. Dat we alle 3 de afdelingen gezien hebben. Ik mocht beginnen op de kinderafdeling, dat was iets waar ik erg bij mee was. Maar na de eerste dagen wist ik al niet zo zeker of ik hier wel zo blij mee was. Want er lagen steeds maar 1 of 2 patiëntjes en we stonden met zeker 5 collega’s en sommige moment zelfs 8 collega’s en 1 patiëntjes. Dit waren dan voor ook nog patiëntjes. Die voor een relatief kleine ingreep kwamen, denk hierbij en neus en keel amandelen of besnijdenis. Zij worden de dag van de te voren opgenomen en worden de dag erna geopereerd. Op het moment dat ze goed wakker zijn, gedronken en gegeten hebben en geplast hebben mogen ze naar huis. Deze patiëntjes heb ik een aantal gehad. Verder hebben er een aantal kinderen opgenomen gelegen waarvan ik dacht dat ze in Nederland al lang naar huis zouden zijn gegaan. Maar hier zijn de omstandigheden thuis natuurlijk ook lang niet altijd zo goed als in Nederland.
Bij de kinderen die opgenomen zijn zit eigenlijk altijd een van de ouders of oma’s. Zij mogen hier dan ook dag en nacht bij het kind blijven. Tot nu toe heb ik eigenlijk ook alleen maar meegemaakt dat er een van de ouders bij zat. Op het moment dat er geen van de ouders bij zit, probeer ik altijd iets te gaan doen met het kindje , een spelletje of puzzelen. Maar omdat dat er vaak ouders bij zitten komt dit niet vaak voor.
Er zijn dus veel momenten dat op de kinderafdeling al het personeel stil zit. Dat was voor mij een hele vreemde gewaarwording. Dit zou in Nederland nooit zo gebeuren. Dan zou meer dan de helft van het personeel naar huis worden gestuurd. Ik heb het gevoel dat het met de kennis van de verpleegkundige hier wel goed zit. Ze hebben veel kennis over anatomie en ziektebeelden paraat. De communicatie daarin tegen is heel anders. Wij zijn gewend meer tijd te nemen voor een praatje. We gaan zitten voor een anamnese. We proberen de patiënt of ouders gerust te stellen. Hier worden er in mijn ogen vragen gesteld die erg ‘to the point’ zijn. Ik heb het gevoel dat mensen niet echt eerlijk durven te zijn en heel erg geneigd zijn om alleen ‘ja zuster’ te zeggen. Ook al begrijpen ze het niet of zijn ze het er mee eens. Over het algemeen zijn de moeder hier ook heel jong en ik heb soms ook het gevoel dat ze een beetje onwetend zijn. Maar doordat ze dan ook nog geen vragen durven te stellen aan verpleegkundige en aan de arts. Loopt de communicatie soms heel erg mis en dat is heel erg zonde.
Binnen het ziekenhuis zijn erg veel buitenlandse artsen, vooral Nederlandse artsen en Cubaanse. Zo ook de kinderarts zij is een Cubaanse. Het is een ontzettende goede, fijne maar ook geduldige arts. Ze neemt de tijd voor de patiëntjes en hun ouders. Ze legt veel uit. Ze spreekt wel Engels. Dat zorgt soms bij maar ook bij patiënten voor een taal barrière. Maar ze neemt de tijd om te zoeken naar andere woorden zodat ik het wel begrijp en zodat ik vragen kan stellen. Ik heb een ochtend mee gelopen op de poli. Dat was ook wel een heel leerzame ochtend. Het was een leuke afwisseling na al die rust op de afdeling. Ook tijdens de poli afspraken nam de dokter echt de tijd voor de patiënten. Wel vond ik het vreemd dat zo maar iedereen binnen liep tijdens de poli afspraken. Gewoon voor een handtekening van de dokter of voor andere zaken die in mijn ogen wel konden wachten.

Dus ik heb toch ondanks de grote rust wel al dingen gezien op de afdeling. Het verschil in kennis lijkt mij niet zo groot. (2 weken later) Nu ik bijna klaar ben met mijn stage op de kinderafdeling begin ik dit toch wel heel jammer te vinden. Ik begin aan het werk en aan de teamleden te wennen. Zeker de laatste weken is het wat drukker op de afdeling. De zusters nemen de tijd om mij dingen uit te leggen en dingen te laten doen.
Verder zijn dit voor mij rare weken geweest omdat mijn oma de laatste maanden erg veel achteruit gegaan. Toen ik vertrok naar Suriname wisten we beide dat we elkaar waarschijnlijk niet meer zoude zien. Ongeveer 2 weken geleden heeft ze er voor gekozen om te stoppen met dialyseren. Door die moeilijke maar dappere beslissing wist ik dat ze binnen een paar weken zou overlijden. Vorige week Zondag heb ik vanuit thuis bericht gekregen dat ze is ingeslapen. Maar ondanks dat het raar is om ze ver te zijn. Weet ik dat dit goed is zo. En ik heb natuurlijk ook veel afleiding hier, alleen op het moment dat je contact hebt met het thuisfront of dat je niet veel te doen hebt ben je er mee bezig. Maar doordat ik weet dat dit het beste was voor haar is het voor mij makkelijker te accepteren dat ik er niet bij kan zijn.
Doordat ik het verslag niet zo makkelijke kan plaatsten omdat wij thuis geen internet hebben typ ik er elke keer een stukje bij.
Afgelopen weekend zijn we naar Bigi pan geweest. Dit was echt eeen super mooie ervaring. We waren met zijn 6e er waren nog 3 andere Nederlandse stagiaires bij. Voordat we deze trip gingen doen had ik totaal geen verwachtingen wat ik ging zien. Dus toen we aankwamen was het een grote verassing. Het was een huisje midden op het water. Overal waar je keek was alleen maar water. Er stonden denk ik 4 andere huisjes in de omgeving die je zag staan maar verder zag je alleen water en heel in de verte wat bomen. Ik vond het een hele mooi ervaring om daar te zitten, maar ik vond het ook wel een raar idee dat ik niet zomaar weg kon. Je kon niet echt een groot rondje lopen ofzo. We hebben daar van alles gedaan. Krabben vangen, zwemmen, verschillende boottochten gemaakt waar we hele mooie natuur en vogels zagen, kajakken en verder natuurlijk een heel klein beetje carnaval gevierd. Want dat we dat moesten missen was natuurlijk minder leuk.
Verder ga ik niet te veel vertellen over Bigi pan want ik wil natuurlijk ook nog wat te vertellen hebben als ik thuis kom.
Kortom de eerste maand in suriname zit er al weer op. De tijd is toch echt voorbij gevlogen. We hebben heel veel leuke dingen gedaan. We hebben kennis gemaakt met het ziekenhuis, waar ik na deze week weer naar de volgende afdeling ga. De eerste weken was het erg rustig op de afdeling. Maar de laatste weken heb ik echt nog wel wat kunnen leren. Natuurlijk was het de eerste weken wennen aan de cultuur en de manier van werken. Zowel op stage als daarbuiten. Maar ik heb het gevoel dat we heel aardig ons plekje hebben gevonden.
Ik vond het daarom nu wel eens tijd om eindelijk foto’s te laten zien aan Jullie. Nou is het nog een paar dagen en dan vliegen we al weer naar curacau op daar verder te gaan genieten. Dus het is een en al genieten!!!
Groetjes Anne